The sky is crying….
Zo begon ik vanmorgen.
En dat is de hele dag zo gebleven.
Niet alleen the sky was crying,
Van binnen weet je waarom je rijdt.
Een lieve dappere strijder met een klein roze gebreid mutsje had onze harten gestolen.
En datzelfde meisje had ons een vraag gesteld.
Nog 1 keer rijden, nog 1 keer met de groep.
Dan geven we daar gehoor aan.
Tot op het bot verkleumd typ ik dit bericht,
Koud…… van het weer, van de regen of om wat we vandaag hebben gedaan.
Ik kan er nog niet echt achter komen.
CS-Riders……… trots, hartverwarmend, een steun en een statement.
Trots op een ieder.
Hartverwarmend hoe de band is tussen ons
Een steun voor de familie maar ook voor elkaar.
Een statement….. nooit…maar dan ook nooit te groot.
Velen van ons waren er vandaag, 60 riders durf ik te zeggen. En Marley kreeg waar ze om gevraagd had.
Begeleid door de vele rijders starten we de route.
De groep voorop, met achter mij 2 politiemotoren van de politie voertuigen groep.
Daarachter op Marley haar verzoek….Snorrie… want zijn snor wappert zo leuk.
Daarachter de familie.
De huisadressen werden bezocht en hier werd een moment halt gehouden. Nog 1 keer even thuis kijken.
Vanaf de huisadressen gingen we de ringweg van Groningen op.
CS-Riders stoppen niet tenzij noodzakelijk… dit was Marley haar laatste rit….. we konden ons niet voorstellen dat er iets belangrijker was op dit moment en dus werd de ring Groningen afgezet door onze gele brigade om Marley vrije doorgang te geven.
Op de ring ging de stoet uit elkaar zodat er een erehaag gevormd kon worden.
Bij de kerk was er even tijd. Tijd om bij te komen, tijd om elkaar even vast te houden en tijd om even op te drogen en op te warmen.
En dan begint er een dienst en hebben we als CS-Riders nogmaals gedaan wat we al eens voor Marley hebben gedaan.
60 Riders waren niet te groot om nog 1 keer collectief door de knieen te gaan. Nooit te groot.
Voor de mensen was het nogal bijzonder om zoveel motor rijders te treffen. Door de uitvaartleider Edward werd een korte uitleg gegeven betreffende de CS-Riders. Woorden die regelrecht mijn buik in gingen en me raakten. Wat een compliment mochten wij ontvangen.
Als voorzitter mocht ik inhaken op Edward zijn introductie en kreeg ik de mogeljkheid om namens de CS-Riders te spreken.
” En dan sta je hier,
7 weken geleden stonden Marley en ik ook al voor een groep.
Ik ben Marley zei je,
Ik ben ziek en ik wordt niet meer beter.
Het is een zinnetje waardoor ik niet meer wist hoe ik het had.
Zelf ging je er wat makkelijker mee om, je keek me een keer aan met je glim oogjes en een lach. Het komt wel goed leek je te zeggen tegen me.
We hebben weinig tijd gehad om je echt te leren kennen,
eigenlijk maar 1 dag en dan vind ik het best wel gek dat ik hier sta.
1 dagje mochten we met je mee op stap, naar het pretpark.
Een fantastische dag waarin alles alleen maar goed was en waarin je echt hebt genoten.
Achterop de trike met zo veel motoren om je heen. Klein roze gebreid mutsje op je koppie en een glimlach van oor tot oor.
11 november kreeg ik een berichtje van mama, het ging niet goed met je en je had ons nog wat willen vragen.
Je wilde heel erg graag dat we nog 1 keer met je gingen rijden,
Nog 1 keer met een groep motoren en trike’s.
En je had 1 triker die moest er perse zijn vertelde mama,
Snorrie moest wel mee want zijn snor beweegt zo leuk als we rijden.
En natuurlijk rijden we dan nog een keer met je en is Snorrie er bij.
Een eer voor ons om te doen.
Afgelopen dagen is er veel overleg geweest en heb ik gesproken met je papa’s en je mama’s, een papa en bonusmama en een mama met bonuspapa, ze vertelden ons allemaal hoe leuk je het hebt gehad met ons, je blijkt nogal veel gekletst te hebben over ons.
In de bikers wereld hoor je dan tot een bikers familie, onze kleine Marley natuurlijk ook.
Dus eigenlijk vinden wij je een klein beetje biker en dat is wel makkelijker voor ons.
Ik zal uitleggen waarom dat zo is,
een biker namelijk,
Een biker gaat niet dood, tenminste niet echt.
Een biker rijdt altijd mee en dat is ook zo in dit geval.
Iedere rit die we rijden, rijdt je met ons mee
Iedere keer als we het hebben over onze kids hoor jij daar bij.
We nemen je mee in onze harten en in onze verhalen.
Een kleine dappere strijder met een roze gebreide mutsje
een paar ondeugende glimoogjes en een glimlach van oor tot oor.
Dan weet iedereen aan wie we denken.”
Een prachtige dienst waarin we veel van en over Marley hebben mogen horen en haar hierdoor beter hebben mogen leren kennen.
En dan klopt er niks meer van dat een meisje van 9 jaar……
Zo vrolijk…..
Zo dapper…..
En dan hoor ik achter mij mijn vrienden en vriendinnen. Onze bikersfamilie snikken, huilen en zachtjes vloeken terwijl ik vecht tegen mn eigen tranen.
Op het laatste nummer hebben wij de eer om Marley en haar familie te begeleiden naar het crematorium.
Dit keer met Marley voor in de stoet.
Bij de hekken van het crematorium zijn de voorste rijders naar links en rechts uitgeweken zodat Marley en haar familie hun eigen afscheid konden nemen.
Een laatste groet aan ons kwam vanachter de beregende raampjes vandaan.
Een duimpje, een knipoog
Een lach en een traan.
Dankbaarheid, rspect beide kanten op.
Een bijzondere rit voor een bijzonder gezin van een dapper meisje met een gebreid roze mutje op haar koppie.
Prachtige glimmende ogen en een glimlach..
Van oor tot oor.
Michel Friebel, Erik Halmingh onz roadcaptains van vandaag. Chapeau een zware taak fantastisch uitgevoerd.
Onze gele brigade, prachtig gewerkt met een hoop respect.
CS-Riders, eenieder dank dat jullie er waren.
Met gepaste trots en nederigheid sluit ik af,
Het mooiste wat je kan worden is jezelf.
Sebastien
Voorzitter
CS-Riders
